معنی خوش صحبتی در لغت نامه دهخدا

خوش زبانی. خوش تقریری. خوش سخنی، خوش معاشرتی. خوش رفتاری:، گرچه باناز امامی است به همسایگیت، تو ز خوش صحبتیش باطرب و بانازی.، سوزنی

معنی خوش صحبتی در فرهنگ لغت هوشیار

خوش گفتاری نیکوسخنی

خوش گفتاری نیکوسخنی

لغت نامه دهخدا

فرهنگ لغت هوشیار

خوش سخن، شیرین سخن، خوش گفتار

(خوَشْ / خُشْ صُ بَ)

خوش زبان. خوش کلام. شیرین بیان. شیرین زبان، خوش معاشرت

(خوَشْ / خُشْ رَ)

خوشگلی. خوش رویی. خوب صورتی

(خوَشْ / خُشْ صَ / صُو)

خوش صدائی. خوش آوازی. خوش لحنی

خوش گفتار آنکه خوش گفتار بود نیکو سخن: (خیلی خوش برخورد و خوش صحبت است)

خوش زبان، خوش سخن، خوش کلام، خوش گفتار، خوش محضر، شیرین زبان، شیرین گفتار، شیرین کلام، نیک محضر، نیکوبیان
متضاد: بدصحبت